BİR SEVDADIR NALLIHAN NOSTAL JİLERİ

BEĞENDİM

ABONE OL

News

Değerli Hemşehrilerim ; Nallıhanımızın geçmiş nostalji anılarını yazarak bilmediğimiz gerçekleri öğrenmek ve ilçemizin unutulmaz eski günlerini yaşamış gibi okuyarak sizleri eski günlere geri götürmek amacıyla bu yazı dizisini başlatmak istedim.
Nallıhan çarşısı birbirinden renkli, birbirinden farklı simalarla zengin bir hayat sahnesiydi. Buradan gelmiş geçmiş her isimin zikredilmesi gerekirse de biz sadece farklı karakterler olmaları sebebiyle bazılarını anlatacağız.
İşte bunlardan birisi Belediyenin tek kişilik zabıta teşkilatı olan Süleyman çavuştu. Yüzü nadiren gülerdi. Daima üniformasıyla dolaşırdı. Öylesine otoriter bir adamdı ki sadece esnafı denetlemekle kalmaz, Belediyenin bütün alt birimlerine ve bu birimlerin yaptığı işlere emir komuta ederdi. Herkes ondan çekinirdi.
Belediyedeki birçok birim, işlerini tek kişiyle yürütürdü. Mesela İmar müdürlüğünün işlerini belediye kalfası Orhan (Burhan olarak bilinir) Ayvat yürütürdü. Süleyman Çavuşun aksine son derece naif, güler yüzlü, Dünya tatlısı bir adamdı. Sanki herkese iyilik etmek için yaratılmıştı.
İlçede bir tane itfaiye aracı vardı. İtfaiye teşkilatı iki itfaiye eriyle, birde amirden mürekkepti. İtfaiye amiri aynı zamanda itfaiye aracının şoförlüğünü de yapan Kore gazisi İtfaiyeci Kemal’di. Kısa boylu, pala bıyıklı, sert mizaçlı bir adamdı. Çarşının iki meczubundan biri olan Şaban bir tek ondan korkardı.
Şaban geceleri Nasuh paşa camisinin arkasında bulunan türbede yatar, gündüzleri de çarşı içinde kendi halinde dolanır durur, kimseden bir şey istemez aç olduğunu bile söylemezdi. İyice bunalınca artık çileden çıkar, Gücü yettiğince sokaklarda bağırarak dolaşır. İşte o zaman itfaiyeci Kemal onu yakalayıp meydandaki çınarın altına götürür, çeşmede başını yıkayarak sakinleştirir. Sonra da karnını doyururdu.
Diğer meczupta Veysel’di. Çoğu zaman pijama altı ve iç fanilasıyla dolaşır, gözüne kestirdiği insana “senin sülalen erkek” diye yanaşıp para ya da uçlu sigara isterdi. Zararsız ve sempatik biriydi. Anadolu köylerinde ve kasabalarında daima bir ya da birkaç meczup bulunur. Bunlardan bazılarının da veli, yani evliya olduğu rivayet edilir. “Kimin deli kimin veli olduğu bilinmez “ sözü buna delildir.
İşte bu cümleden olmak üzere ellili yıllara kadar yaşamış Ali baba adında bir meczuptan bahsedeceğim. Ali baba bir bağ evinde yaşar, gündüzleri Çarşı içinde bir kahvede oturur, öyle herkesin bilip konuşamayacağı felsefi sohbetler yapardı. Deliliği tutunca kimseyi yanına yanaştırmaz, yanına gelene ağır küfürler ederdi.
Galiba eskiden Ağır ceza reisliği yapmış. Aklı gelgit olduktan sonra meslekten uzaklaştırılmış. Çok iyi mahkeme savunması yazar, bu işten de üç beş kuruş alırdı.
Ali Baba ile ilgili bir anıyı anlatmadan geçemeyeceğim Bir gün Sefa oteline, sonradan Erzurum’dan geldiğini öğrenilen bir adam yerleşmiş. Bu adam Her gün Ali Baba’nın yanına gidiyor ama bir türlü onunla görüşemiyormuş. Ali Baba o daha gelirken git gelme diye bağırıyor, galiz küfürler ediyormuş, zavallı adam üzgün ve perişan geri dönüyormuş.
Bir gün yakın esnaftan birisi bu adama “Hemşerim hele gel bakalım. Sen nerelisin Ali baba’dan ne istiyorsun?” Diye sormuş. Adamda ağlayarak şunları anlatmış. “ Usta ben Erzurumluyum. Yıllarca Cenab-ı Allah’a bana ölmeden önce kutbul aktabı (evliyaların en büyüğü, başı) göster diye yalvarıp durdum. Bir gece rüyamda bana Nallıhan’a git Ali Babayı bul ona sor dediler. Kalkıp geldim ama Ali Baba beni yanına bile yanaştırmıyor. Ne kusurum var bilemiyorum” demiş.
Aradan iki gün geçmişti ki adamcağız sevinç içinde otele gelmiş. Oradakilere Ali Babayla konuştum demiş. Esnafta merakla sormuş. “Ne dedi. Kutup omuymuş?” adam hayır, Bana daha yanına gelirken “Dur, gelme. İzmir’e git, İzmir’e” dedi. Bende gidiyorum demiş. Bu olayı yaşayan bir eski esnaf anlatmıştı. DEVAMI HAFTAYA
KAYNAK: Mesut ŞENER Nallıhan
Kitabı
Mail :tan1er1@hotmail.com
Tel :0553 643 23 69