Yoğun bakım çalışanlarının şahit olduğu hikayeler yürekleri sızlattı
Kocaeli’de bulunan Gebze Fatih Devlet Hastanesi Pandemi Ağır Bakım Servisi’nde çalışan sıhhat çalışanları, korona virüs hastalarının his dolu kıssalarını anlattı.
Korona virüs olaylarının Türkiye’ye birinci geldiği günden itibaren ailelerini geride bırakarak fedakarca çalışan ağır bakım çalışanları, ağır bir tempoda çalışmaya devam ediyor. Ağır bakım çalışanları birden fazla vakit kat kat giydikleri şahsî hami materyallerin içerisinde, diğerlerine nefes olabilmek için kendileri saatlerce nefessiz kalıyor. Bu süreçte acı kayıplar yaşansa da, birtakım vatandaşlar ise çabayı kazanarak ağır bakım servisinden taburcu oluyor. Kısıtlamalarla birlikte azalan hadise sayılarıyla bir nebze de olsa rahat nefes alan Gebze Fatih Devlet Hastanesi Pandemi Ağır Bakım Ünitesinde çalışan işçiler, bu vakte kadar korona virüs ile en ön safta gayret ederek, hastalarının bütün acılarına ortak oldu. Bu süreçte hastalarıyla birlikte çok defa gözyaşı döken sıhhat çalışanları, onların his dolu kıssalarını anlattı.
“Bizim her an kılıcımız hazır, kınından çıkarmak için bekliyoruz"
Türkiye’de korona virüs hadisesinin birinci görüldüğü 11 Mart tarihinden itibaren mesleği ismine bu türlü bir pandemide vazife almanın kendisini onurlandıracağını düşünerek çok heyecanlandığını belirten Gebze Fatih Devlet Hastanesi Pandemi Ağır Bakım Ünitesi çalışanı Ömer Semih Özer, “Ertesi hafta eşimi ve çocuğumu memleketime götürüp bıraktım ve 60 gün onlardan farklı kaldım ve pandemide çaba etmeye başladık. Alışılmış keşke ağır bakımda yapılan bu çalışma pandemiyi bitirebilse, kökünü kazıyabilse ancak maalesef bazen almamız gereken tedbirler var. Onları ne kadar sıkı tutarsak bizlerin işi o kadar kolay olacak. Onları ne kadar sıkı tutarsak bu pandemiyi de ülkece daima birlikte atlatmış olacağız. Bizim her an kılıcımız hazır, kınından çıkarmak için bekliyoruz” dedi.
“Bu sene çok fazla kaybım oldu ailemde”
Ailelerinden, eşlerinden, çocuklarından farklı kalmanın işlerinin bir modülü olduğunu lisana getiren Özer, “Fakat işimizin bir modülü olmayan bir kısmı onları da risk altına atmak oldu. Büyüklerimizi, annemizi, babamızı, onları görememek çok sıkıntı oldu. Şahsım ismine konuşacak olursam bu sene çok fazla kaybım oldu ailemden. Cenazelerine gidemedim, onları son defa göremedim, son kere sarılamadım onlara. Korona virüsten kaybettiklerim de oldu. Keşke orada olsaydım demek istedim. Ancak orada olsaydım onları kurtarabilecek miydim diye de sordum kendime. Maalesef bu hastalık bu türlü. Bizi sevdiklerimizden ayırabiliyor. Sevdiklerimizle ortamıza pürüz koyabiliyor. Umarım en kısa müddette bu salgın biter ve biz de sevdiklerimizle hoş günlerde buluşuruz” diye konuştu.
“Lütfen sıradaki cenaze siz olmayın”
Hayatının son bir yılının, 80 yaşına geldiğinde de anlatacağı öykülerle dolu olduğunu kaydeden Özer, “Genç hastaların durumları çok acı. Bilhassa şayet buraya geldiklerinde teneffüs aygıtına bağlı değillerse onların döktükleri gözyaşları çok acı. Kan, ter bu işin içinde her vakit vardı, biz daima terliyorduk. Lakin biz hiç göz yaşı dökmüyorduk, biz hiç hastalarımızla birlikte ağlamıyorduk tahminen lakin biz onlarla birlikte ağladık. 47 yaşındaki bir hastamızın ‘Kızlarımın üniversiteyi kazandığını göreyim’ demesi beni çok üzmüştü. Maalesef biz o kızlarına gösteremedik onu. Birlikte omuz omuza çalıştığımız arkadaşlarımızın ailesinden insanları kaybetmesi bizi derinden üzdü. Sevdiklerimizi kaybetmek bizi derinden üzdü. Hastaların kıssalarını dinlemek bizi derinden üzdü. 40 yaşında babasının cenazesine gidip geldikten sonra ‘Sanırım sırada benim cenazem var’ diyen hasta bizi çok üzdü. Lütfen sıradaki cenaze siz olmayın. Lütfen sıradaki cenazelere sıra eklemeyin. Bu işi ülkece, el birliğiyle bitirelim, sonrasında daima bir arada bir ortaya geliriz” formunda konuştu.
“Çocuğunu ailesine bırakıp da günlerce gitmeyen beşerler da var”
Pandemi ağır bakım servisinde çalışmanın çok meşakkatli ve güç bir şey olduğunu söyleyen Nesrin Dayışık ise “Son bir yıldır sahiden mesleğimizin en güç günlerini geçiriyoruz. Fakat bütün dünyanın uğraş ettiği bir durum bu. Layıkıyla yerine getirmeye çalışıyoruz. Benim 2 yaşında bir kızım var. Birçok vakit yaklaşamadık, birçok vakit kızımıza sarılamadık. Annem bakıyor, anneme de sarılamadım, birden fazla vakit yanına gidemedim. Çocuğunu ailesine bırakıp da günlerce gitmeyen beşerler da var. O yüzden bu süreç bizim için bu hususta güç oldu. Onları korumak ismine diğer yapacak bir şeyimiz de yoktu. Korona virüs hastası bakmak aslında güç fakat bu şahsî esirgeyici ekipmanları giyip saatlerce içerisinde kalmanın farklı zorlukları var. Bazen hastanın yanına girdiğimizde 1-2 saat çıkamadığımız oluyor. O tulumların içerisinde sahiden sıkıntı nefes alıyoruz. Bu bahiste çok zorlandığımız vakitler da oldu” sözlerini kullandı.
“Maalesef acı dolu çok fazla anımız var”
Kendilerini en çok, ağır bakımda yatan ve bu çabada hayatını kaybeden genç hastaların üzdüğümü söyleyen Dayışık, “Maalesef acı dolu çok fazla anımız var. Bizi en çok üzen durumlar, genç yaşta kayıplarımızın olması. Korona virüsten kaybettiğimiz hastalarımız oldu genç yaşta. Onları unutamadığımız oldu. Mesela biz de bir amca vardı, karı-koca ağır bakımda yatıyorlardı. Birisi bizim çalıştığımız ağır bakımda yatarken, öbürü de öteki ağır bakımda yatıyordu. İkisinin de birbirinden haberi yoktu. Birisi güzelleşti çıktı lakin başkası maalesef vefat etti. Ben buna çok üzülmüştüm” tabirlerine yer verdi.
Korona virüs olaylarının Türkiye’ye birinci geldiği günden itibaren ailelerini geride bırakarak fedakarca çalışan ağır bakım çalışanları, ağır bir tempoda çalışmaya devam ediyor. Ağır bakım çalışanları birden fazla vakit kat kat giydikleri şahsî hami materyallerin içerisinde, diğerlerine nefes olabilmek için kendileri saatlerce nefessiz kalıyor. Bu süreçte acı kayıplar yaşansa da, birtakım vatandaşlar ise çabayı kazanarak ağır bakım servisinden taburcu oluyor. Kısıtlamalarla birlikte azalan hadise sayılarıyla bir nebze de olsa rahat nefes alan Gebze Fatih Devlet Hastanesi Pandemi Ağır Bakım Ünitesinde çalışan işçiler, bu vakte kadar korona virüs ile en ön safta gayret ederek, hastalarının bütün acılarına ortak oldu. Bu süreçte hastalarıyla birlikte çok defa gözyaşı döken sıhhat çalışanları, onların his dolu kıssalarını anlattı.
“Bizim her an kılıcımız hazır, kınından çıkarmak için bekliyoruz"
Türkiye’de korona virüs hadisesinin birinci görüldüğü 11 Mart tarihinden itibaren mesleği ismine bu türlü bir pandemide vazife almanın kendisini onurlandıracağını düşünerek çok heyecanlandığını belirten Gebze Fatih Devlet Hastanesi Pandemi Ağır Bakım Ünitesi çalışanı Ömer Semih Özer, “Ertesi hafta eşimi ve çocuğumu memleketime götürüp bıraktım ve 60 gün onlardan farklı kaldım ve pandemide çaba etmeye başladık. Alışılmış keşke ağır bakımda yapılan bu çalışma pandemiyi bitirebilse, kökünü kazıyabilse ancak maalesef bazen almamız gereken tedbirler var. Onları ne kadar sıkı tutarsak bizlerin işi o kadar kolay olacak. Onları ne kadar sıkı tutarsak bu pandemiyi de ülkece daima birlikte atlatmış olacağız. Bizim her an kılıcımız hazır, kınından çıkarmak için bekliyoruz” dedi.
“Bu sene çok fazla kaybım oldu ailemde”
Ailelerinden, eşlerinden, çocuklarından farklı kalmanın işlerinin bir modülü olduğunu lisana getiren Özer, “Fakat işimizin bir modülü olmayan bir kısmı onları da risk altına atmak oldu. Büyüklerimizi, annemizi, babamızı, onları görememek çok sıkıntı oldu. Şahsım ismine konuşacak olursam bu sene çok fazla kaybım oldu ailemden. Cenazelerine gidemedim, onları son defa göremedim, son kere sarılamadım onlara. Korona virüsten kaybettiklerim de oldu. Keşke orada olsaydım demek istedim. Ancak orada olsaydım onları kurtarabilecek miydim diye de sordum kendime. Maalesef bu hastalık bu türlü. Bizi sevdiklerimizden ayırabiliyor. Sevdiklerimizle ortamıza pürüz koyabiliyor. Umarım en kısa müddette bu salgın biter ve biz de sevdiklerimizle hoş günlerde buluşuruz” diye konuştu.
“Lütfen sıradaki cenaze siz olmayın”
Hayatının son bir yılının, 80 yaşına geldiğinde de anlatacağı öykülerle dolu olduğunu kaydeden Özer, “Genç hastaların durumları çok acı. Bilhassa şayet buraya geldiklerinde teneffüs aygıtına bağlı değillerse onların döktükleri gözyaşları çok acı. Kan, ter bu işin içinde her vakit vardı, biz daima terliyorduk. Lakin biz hiç göz yaşı dökmüyorduk, biz hiç hastalarımızla birlikte ağlamıyorduk tahminen lakin biz onlarla birlikte ağladık. 47 yaşındaki bir hastamızın ‘Kızlarımın üniversiteyi kazandığını göreyim’ demesi beni çok üzmüştü. Maalesef biz o kızlarına gösteremedik onu. Birlikte omuz omuza çalıştığımız arkadaşlarımızın ailesinden insanları kaybetmesi bizi derinden üzdü. Sevdiklerimizi kaybetmek bizi derinden üzdü. Hastaların kıssalarını dinlemek bizi derinden üzdü. 40 yaşında babasının cenazesine gidip geldikten sonra ‘Sanırım sırada benim cenazem var’ diyen hasta bizi çok üzdü. Lütfen sıradaki cenaze siz olmayın. Lütfen sıradaki cenazelere sıra eklemeyin. Bu işi ülkece, el birliğiyle bitirelim, sonrasında daima bir arada bir ortaya geliriz” formunda konuştu.
“Çocuğunu ailesine bırakıp da günlerce gitmeyen beşerler da var”
Pandemi ağır bakım servisinde çalışmanın çok meşakkatli ve güç bir şey olduğunu söyleyen Nesrin Dayışık ise “Son bir yıldır sahiden mesleğimizin en güç günlerini geçiriyoruz. Fakat bütün dünyanın uğraş ettiği bir durum bu. Layıkıyla yerine getirmeye çalışıyoruz. Benim 2 yaşında bir kızım var. Birçok vakit yaklaşamadık, birçok vakit kızımıza sarılamadık. Annem bakıyor, anneme de sarılamadım, birden fazla vakit yanına gidemedim. Çocuğunu ailesine bırakıp da günlerce gitmeyen beşerler da var. O yüzden bu süreç bizim için bu hususta güç oldu. Onları korumak ismine diğer yapacak bir şeyimiz de yoktu. Korona virüs hastası bakmak aslında güç fakat bu şahsî esirgeyici ekipmanları giyip saatlerce içerisinde kalmanın farklı zorlukları var. Bazen hastanın yanına girdiğimizde 1-2 saat çıkamadığımız oluyor. O tulumların içerisinde sahiden sıkıntı nefes alıyoruz. Bu bahiste çok zorlandığımız vakitler da oldu” sözlerini kullandı.
“Maalesef acı dolu çok fazla anımız var”
Kendilerini en çok, ağır bakımda yatan ve bu çabada hayatını kaybeden genç hastaların üzdüğümü söyleyen Dayışık, “Maalesef acı dolu çok fazla anımız var. Bizi en çok üzen durumlar, genç yaşta kayıplarımızın olması. Korona virüsten kaybettiğimiz hastalarımız oldu genç yaşta. Onları unutamadığımız oldu. Mesela biz de bir amca vardı, karı-koca ağır bakımda yatıyorlardı. Birisi bizim çalıştığımız ağır bakımda yatarken, öbürü de öteki ağır bakımda yatıyordu. İkisinin de birbirinden haberi yoktu. Birisi güzelleşti çıktı lakin başkası maalesef vefat etti. Ben buna çok üzülmüştüm” tabirlerine yer verdi.